Onuitgesproken verwachtingen

De vakantie is begonnen, voor alle studenten en leraren met wie ik werk dan. Het is niet echt een zomervakantie aangezien het hier het hele jaar door zomer is, maar de meesten studenten zijn twee maanden vrij.

Op de laatste schooldag werd er een soort afscheidsbijeenkomst georganiseerd. Op twee van de scholen werk ik uitgenodigd om de studenten te bemoedigen met een paar bemoedigende woorden. ’s Ochtends ging ik naar de eerste school en nadat een leider een toespraak had gehouden, was het mijn beurt. Ik probeerde het interactief te houden door vragen te stellen en was blij dat de meeste studenten mij konden verstaan. Na het uitreiken van een aantal cadeautjes en een broodje gingen de studenten weer naar huis.

’s Middags ging ik naar de tweede school, op een boot in de rivier. De leider van ’s ochtends was niet aanwezig en ik vroeg de leraren wie er vanmiddag ging spreken. ‘Jij/U’ was het antwoord. Oeps, dit had ik niet verwacht, maar er was niemand anders aanwezig om te spreken… Met nog wat meer vragen, een paar herinneringen van mijn vakanties en een kort Verhaal heb ik het tot een ‘toespraakje’ kunnen maken.

Een paar dagen later was de diploma uitreiking voor de studenten van groep vijf. Na de vakantie gaan ze naar een Cambodjaanse school. Alle studenten van de verschillende scholen, leraren en een aantal uitgenodigde gasten kwamen bij elkaar. Voor vandaag hoefde ik in elk geval niets speciaals voor te bereiden:-). De hele bijeenkomst was in de twee Aziatische talen, wat voor mij nog een grote uitdaging is.

Nadat een uitgenodigde leider zijn toespraak had gehouden, hoorde ik mijn naam. Ik twijfelde want ik hoefde toch niets te doen?! Twee mensen om mij heen stoten me aan en iedereen wachte totdat ik naar voren ging. Ik ging naar voren en praatte even met een lerares over wat ze van mij verwachte en sloeg het aanbod toen beleefd af. Zonder voorbereiding is dat nog te veel voor mij. Ze wilden respect aan mij tonen door mij te laten spreken, maar er waren al een paar anderen die spraken en dat was mijns inziens genoeg…

Na nog de eer te krijgen een aantal cadeaus uit te reiken aan de beste studenten, gingen we weer met een broodje naar huis. Beetje bij beetje begin ik de cultuur hier beter te begrijpen…