Een tijd die samenbindt

De ene taal gaat vooruit en de andere taal gaat weer achteruit. Het Cambodjaans is de laatste tijd achteruit gegaan en zoals één van mijn leraressen zei: “een harde mond”, oftewel het komt er allemaal niet meer zo gemakkelijk uit.

Deze maanden is het wat rustiger met de studenten en ander werk en probeer ik weer wat taallessen te volgen. Ook kijk ik naar mogelijkheden om wat tijd met Cambodjanen door te brengen, dus ging ik afgelopen zondagmorgen naar een Cambodjaanse gemeente.

Om acht uur begon een soort studie waarbij een man uit de gemeente les gaf aan een aantal volwassenen. Er konden vragen worden gesteld, waar door enkelen gebruik van werd gemaakt.

De dienst begon om negen uur met een aantal liederen. Na het eerste lied viel de stroom uit, waardoor ook de PowerPoint en de meeste muziekinstrumenten niet meer werkten. Met een gitaar en foto’s nemen van liedjes uit één van de weinige liedboeken die er waren, gingen we verder. De ventilatoren vielen ook uit en de temperatuur steeg in het gebouw. 

Gelukkig had de spreker een microfoontje met batterij. Hij was goed te horen, maar helaas minder te verstaan. Er was steeds een soort echo te horen en van de preek kreeg ik slechts gedeelten mee. Tijdens de preek werden er waaiers aan iedereen uitgedeeld, zodat mensen toch een beetje koel konden blijven. Tegen het einde van de preek was er weer electriciteit en konden we afsluiten met zingen onder begeleiding van muziekinstrumenten en met een PowerPoint.

Na de dienst ging ik met een collega naar een kamer waar een zieke man lag. Hij heeft kanker en het is uitgespreid in zijn lichaam. Er werden bemoedigende woorden gesproken, we zongen samen en baden voor deze man. Hij was bemoedigd en dankbaar. Broers en zussen die er voor elkaar zijn, elkaar bemoedigen en helpen waar ze kunnen.

Na een simpele maaltijd ging ik weer naar huis, het was een bijzondere tijd die mensen samenbindt.