Tien angstige minuten

Een weekje vakantie en ik reis van de ene plek naar de andere plek in het buurland. Na een aantal dagen aan zee, ga ik vandaag met de bus de bergen in. Ze zullen me oppikken rond half één bij mijn hotel en na te zijn uitgecheckt om 12 uur, wacht ik in de lobby op de bus.

Om kwart voor één komt een jonge vrouw haastig aan de deur, ik moet mee want de bus is er. Aangezien het hotel in een smalle zijstraat is, verwacht ik dat de bus aan de grotere straat klaar staat, maar nee… We lopen een eindje en opeens komt een nog haastiger man op een brommer: “snel, snel, op de brommer, we waren je vergeten en de bus is al vertrokken, snel, snel”. Ik spring achterop de brommer en zonder helm (uiteraard) gaan we er vandoor. Over trottoirs, van de ene in de andere straat en door rode lichten, totdat de brommer naar links slingert en ik denk dat hij iets heeft geraakt. Maar nee, de achterband is lek (geen wonder na deze rit op en af de trottoirs). Gelukkig staan we net bij een restaurant waar hij een paar vrienden heeft en ze helpen hem snel aan een andere brommer. 

Op dat moment zie ik dat hij een hand mist, en de hand die hij nog heeft, heeft stompjes in plaats van vingers. Hij is niet of nauwelijks in staat daarmee te remmen, laat staan een brommer te besturen, o ja, met passagier met tassen. Mijn hart begint nog sneller te slaan, maar ik zie geen andere optie dan weer achterop te stappen en met hem mee te gaan. Al zwaaiend (lees: waarschuwend) gaat hij weer over de kruispunten, door de rode lichten en ontwijkt hij ternauwernood een taxi en wat andere brommers. 

Wat ben ik dankbaar als hij stopt bij een bus die langs de weg staat! Tien angstige minuten, tien biddende minuten en ik ben ontzettend dankbaar voor Zijn bescherming!