Durian

Waarschijnlijk de meest beruchte vrucht hier in Azië, geliefd bij velen en weerzinwekkend voor anderen. Toen ik jaren geleden naar Azië verhuisde, kreeg ik een training van een paar weken. Onderdeel van deze training was dat we naar de markt gingen, durian kochten en met z’n allen durian aten. Voor de meeste Aziaten was dit een geweldige ervaring, voor de meeste westerlingen was dit iets totaal nieuws.

Sinds die eerste keer heb ik regelmatig durian gegeten, de geur en de smaak zijn geweldig en moeilijk te omschrijven. Sommigen omschrijven de geur als verrotte uien, zweetsokken, rioolwater of terpentijn. Ik (en veel Aziaten) vinden deze geur de meest geweldige geur, we ruiken het op afstand en zijn er gelijk door aangetrokken.

De laatste weken zijn er een aantal mensen uit het buitenland teruggekomen. Nadat ze twee weken in quarantaine hebben doorgebracht, mogen ze zich weer vrij bewegen en voelt het leven niet meer als een gevangenis. Om dat te vieren, hebben we deze week twaalf durians gekocht. Mijn huisgenote is goed in het uitkiezen ervan, ze ruikt en bekijkt de durian van alle kanten en drukt op de stekels om te weten of de vrucht al rijp is. 

Nadat we alle durians in het weekend hadden gekocht, gingen we op maandag naar onze collega’s van allerlei nationaliteiten, alhoewel de meesten Aziatisch waren. De vruchten worden voorzichtig in stukken gesneden, waarna het vruchtvlees door iedereen wordt bewonderd en wordt gegeten. Het is een ervaring op zich, die ook weer moeilijk te omschrijven is. Durian liefhebbers weten elkaar altijd te vinden en kunnen lange tijd over de vruchten en de smaak met elkaar praten. 

Ik ben dankbaar dat ik kan genieten van deze overheerlijke vrucht. Mensen verwonderen zich over die westerlinge die van durians houdt en beschrijven me als een westerlinge van buiten, maar een Aziaat van binnen :-).