Verjaardagstaart

Ruim vijf jaar geleden werd ik van het vliegveld opgehaald door collega’s en gelijk naar mijn lokale gastgezin gebracht. Zonder gezamenlijke taal was het een hele uitdaging om contact te hebben en zelfs alleen maar te wonen bij deze lieve vrouw, Youhan. Gelukkig konden haar vijf kinderen soms helpen met wat Engelse vertalingen. 

Nu, na ruim vijf jaar, hebben we nog steeds goed contact. Ik kon hen bemoedigen toen Youhan borstkanker kreeg en een operatie en chemobehandelingen moest ondergaan. Zij konden mij bemoedigen toen ik met knokkelkoorts in het ziekenhuis kwam te liggen. Met rijstepap en fruit kwamen ze op bezoek bij mij.

Op een avond werd ik opgebeld door Youhan, of ik de volgende dag bij hen kwam eten. Nu lukte dat niet de volgende dag, maar wel de dag daarop. Aan haar stem kon ik horen dat er iets bijzonders was en toen vertelde ze dat de twee jongste kinderen jarig waren, de één ‘morgen’ en de andere ‘overmorgen’.

Op de ‘overmorgen’ ging ik ’s ochtends op pad om een verjaardagstaart te kopen. Na vele roze en blauwe taarten te hebben afgeslagen (de jarigen waren een zoon én een dochter), zag ik bij een bakkerij een chocoladetaart. Één van de staf hielp me de namen op de taart te schrijven, een Cambodjaanse naam voor de dochter (waarvan ik alleen de uitspraak wist) en ‘gelukkig’ een Engelse naam voor de zoon. 

Bij het huis aangekomen, was de dochter druk met het klaarmaken van de lunch. Ik hielp haar en daarna was ze wel benieuwd naar de taart. Ze keek door het doorzichtige plastic op de bovenkant van de doos en barstte in lachen uit. Haar naam was verkeerd geschreven… in plaats van ‘jongste dochter’ (een hele gebruikelijke naam hier) had ik er ‘jongste hoogtevrees’ op laten schrijven…

Gelukkig kon iedereen erom lachen en hebben we allemaal genoten van de heerlijke chocoladetaart!:-)