Geduld

Op een woensdagochtend wordt ik al voor half zes wakker. Vandaag zijn er examens op een school voor voortgezet onderwijs en aan mij de taak om de negen studenten bij de school en bij de juiste groep te krijgen.

Met zeven studenten heb ik om half zeven afgesproken bij hun oude school, de andere twee zullen zelf naar de nieuwe school gaan. Om half zeven ben ik aanwezig, maar er is nog geen student te bekennen… Na vijf minuten komen de eerste twee studenten aan, na nog eens twintig minuten komen nog twee studenten aan. Inmiddels heb ik gehoord dat een student al naar de nieuwe school is gebracht, een andere student op vakantie is en de laatste is onbereikbaar.

Met de tuktuk vertrekken we dan maar naar de nieuwe school en met wat ouders wacht ik op informatie. De laatste student is (met een slaperig hoofd) inmiddels aangekomen. Na weer twintig minuten wachten, gaat iedereen naar buiten en worden ze per klas in rijen opgesteld. We wensen ze succes en zenuwachtig verdwijnen ze naar de klassen en ik ga opgelucht naar mijn studie.

Op mijn school aangekomen, heb ik al een paar gemiste gesprekken. Een van de studenten blijkt niet op de lijst te staan en kan zijn examen niet doen, paniek! Ik word gebeld door een ouder, zijn oude lerares en nog een leider en bel zelf met de school. Na vijftien minuten is duidelijk dat hij in de verkeerde rij is gaan staan en examen moet doen voor een hogere klas. Alles is opgelost, ik heb het gevoel dat ik al en dag achter de rug heb en begin om half negen aan mijn studie…

En na twee weken afwachten kwamen vandaag de resultaten…. De student die op vakantie was, is gezakt, tja, maar alle acht studenten die het examen hebben gemaakt, zijn geslaagd:-)!!