Leven in een schaamte cultuur

Tijdens verschillende bijeenkomsten valt het me op dat mensen niet zo veel vragen, reageren en discussieren. Er is vaak een persoon die de les of studie geeft en iedereen luistert zwijgzaam toe. Ook na de tijd wordt er niet veel over doorgepraat en volgens een van mijn leraren past dat praten niet zo bij deze cultuur. Mensen gaan naar een studie toe en verwerken hetgeen wat ze horen voor hun zelf. Het delen van persoonlijke dingen met anderen doen ze hier niet.

Met collega’s heb ik de laatste tijd wel eens gepraat over de cultuur hier. De cultuur in de meeste landen in Azie is gericht op eer en schaamte. Als een persoon iets fout heeft gedaan of hem iets ergs is overkomen (persoonlijk) dan wordt daar vaak niet over gepraat. Deze persoon schaamt zich voor zichzelf en door hem kan er schaamte op zijn familie komen.

Ongeveer 65 procent van de wereldbevolking leeft in een schaamtecultuur, waar het voornamelijk gaat om eer en schaamte. In Nederland is er een schuldcultuur, waarbij het meer gaat om de schuldvraag. Schuld zegt: ‘ik heb iets fout gedaan en moet sorry zeggen/vergeving vragen’. Schaamte zegt: ‘ik ben fout en moet dingen verbergen en er niet over praten’.

Als westerling word je hier altijd gerespecteerd. Ik kan open zijn over mijn leven en vertellen over mijn zonden en hoe ik er mee om ben gegaan. Het respect blijft. Tenzij je hele gekke dingen gaat doen, dan verlies je mogelijk hun respect. De mensen hier vertellen weinig over hun eigen leven in groepen uit angst dat het respect verdwijnt en mensen een ander (negatiever) beeld van hen krijgen.

Toch komt er meer openheid als je een op een met mensen gaat praten, tegenover een ‘buitenstaander’ of westerling kunnen ze beter over hun zonden en problemen praten. Mogelijk omdat de relatie en het beeld van hen dan niet veranderen. Maar het werken in groepen is dan niet altijd gemakkelijk. Voor mij als Nederlandse is het juist goed om dingen met broers en zussen te delen en elkaar te helpen en te bemoedigen.