Nog een keer nieuwjaar

In veel landen in Azie wordt het ‘westerse’ nieuwjaar niet uitgebreid gevierd. De reden hiervoor is dat ze ook een andere kalender gebruiken en een paar weken later hun eigen nieuwjaar hebben. Afgelopen week werd dat nieuwjaar gevierd.

Net voor het nieuwjaar vertrekken veel mensen uit de stad om deze speciale dagen met hun familie in de dorpjes te vieren. Ik ben met een vriendin meegegaan naar haar dorpje, en ging even in de tijd terug. Slapen op een hard bed, water uit een waterput, douchen met een emmer water, eten in een kring zittend op de vloer, en eten koken en afwassen in de buitenlucht. En het meeste met dikke kleren aan, omdat het in het noorden nu winter is, en ze hier geen verwarming in de huizen hebben.

Voor het nieuwe jaar hebben we heel veel ‘banh chung’ gemaakt; een soort plakrijst met bonen, vlees en uien in het midden, dat wordt verpakt in grote bladeren om vervolgens urenlang te worden gekookt. Dit wordt dan bij elke maaltijd gegeten, naast een soort doorzichtige noedels en groente en vlees.

In de meeste huizen staat een voorouderaltaar, hierop staat gedurende de hele week een schaal met vijf verschillende soorten fruit. Tijdens de dagen rondom het nieuwjaar worden hier ook alle giften neergelegd.

De eerste drie dagen van het nieuwe jaar bestaan uit het bezoeken en ontvangen van familieleden. In Nederland zouden we daarvoor ‘gewoon’ in een huis afspreken, hier gaan ze alle huizen bij langs. Soms bleven we tien minuten en soms een paar uur voor een maaltijd. Bij elk bezoek werd er groene thee geserveerd, met veel zonnebloempitten en snoepjes en koekjes.

Ik ben in zo’n dertig huizen geweest en als lange buitenlander kreeg ik natuurlijk veel aandacht. Omdat bijna niemand Engels sprak, was het een goede tijd om mijn taal te oefenen, een op een ging dat redelijk, maar in groepen was ik de draad snel kwijt. Het was daar door een intense, maar ook heel bijzondere tijd.