Traditionele behandeling

Net voor het lokale nieuwjaar ben ik met een vriendin naar haar dorpje gegaan. Vier dagen op een boerderij met wat dieren en land waarop mais, rijst, pinda’s en zoete aardappelen werden verbouwd. Het eten werd op een vuurtje gemaakt en water werd uit een put gehaald.

Aangezien ik ben opgegroeid op een boerderij kon ik natuurlijk wel een handje meehelpen. Zo gingen we naar het land om mais te snijden; de maiskolf wordt als eten voor de kippen gebruikt, alle bladeren zijn voor de buffel en de steel wordt gebruikt om een vuurtje mee te maken. Al het werk gebeurt met de hand, wat ik natuurlijk niet gewend was…

Voor het pellen van de maiskolven moest het steeltje er van af worden gesneden. Een groot mes met een hakblok en snijden, of beter gezegd: hakken maar. Bij de eerste maiskolf hakte ik net naast het steeltje, precies in mijn vinger. Een flinke jaap, veel bloed en wat vuil door het oude mes. Mijn vriendin schrok behoorlijk, sprong op en zocht wat bladeren. Ik probeerde de wond schoon te maken en daarna kreeg ik de fijngemaakte bladeren op mijn wond met een stuk stof eromheen.

De tweede behandeling zag ik hoe de fijngemaakte bladeren werden bereid. Een paar jonge blaadjes worden geplukt, deze worden gewassen met het water uit de put. Daarna stopte mijn vriendin de bladeren in haar mond en kauwde ze fijn. Ik keek haar vol verbazing aan, waarna ze al kauwend begon te lachen. Ze haalde het goedje uit haar mond, legde het op mijn vinger en verbond de wond weer.

Aangezien er geen ziekenhuis in de buurt was, was deze ‘hygienische behandeling’ de enige optie voor mijn vinger. Na een dag was mijn vinger groen van de bladeren, maar een paar weken later is mijn vinger goed genezen.

Een litteken blijft mijn herinnering aan deze traditionele behandeling. 🙂