Weer wennen

Al bijna twee maanden ben ik weer in Nederland! Wat vliegt de tijd en wat lijkt het leven in Azie ver weg en soms ook heel onwerkelijk. Heb ik daar echt ruim drie jaar gewoond? At ik echt elke dag rijst en reed ik rond op mijn brommer? De foto’s en het feit dat ik die vreemde taal spreek en zo veel mensen daar ken, spreken dan voor zich.

In Nederland fiets ik weer elke dag, na de zadelpijn in de eerste paar weken, kan ik er weer van genieten. Al zoek ik soms de spiegels nog en zoek ik naar een richtingaanwijzer op de fiets… Toch mis ik mijn brommer en met name de vrijheid die dat met zich meebrengt.

Ik mis de markten en al het verse eten dat daar dagelijks verkocht en bereid wordt. Ik mis de gezelligheid buiten, omdat de mensen meer op straat en samen buiten leven. Ik mis het spontaan wat afspreken om iets te gaan eten of drinken op straat, vaak erg goedkoop en mensen leven niet zo met een agenda. Ik mis zelfs de rijstsoep als ik ziek ben, niet het lekkerste eten, maar wel erg goed voor de gezondheid…

En toch… het is zo goed om weer in Nederland te zijn. Ik geniet van veel broers en zussen om mij heen, de vele ontmoetingen die ik met hen mag hebben. Ik geniet van de mooie natuur en de rust daarin, zonder dat ik door 20 of 30 mensen in de gaten wordt gehouden. Ik geniet van het Nederlandse eten, het ‘whatsappen’ en zo veel meer.

Twee werelden die zo verschillend zijn, in de ene wereld leven allemaal ‘vierkantjes’ en in de andere wereld leven allemaal ‘cirkels’. En ik… ik ben niet meer helemaal ‘vierkant’ en een hele ‘cirkel’ zal ik ook niet worden. Ik voel me meer een driehoek…