Dweilen met de kraan open

In de keuken zijn we bezig met het bereiden van eten als het begint te regenen, eerst zachtjes, dan komt het met bakken uit de hemel. Als we het eten bereid hebben, horen we een schreeuw vanuit de kamer, water komt het huis binnen.

De straat, die toch een meter lager ligt dan het huis, ziet er uit als een rivier. Auto’s komen er nog net doorheen, maar de meeste brommers stoppen spontaan als er water in de uitlaat komt. Auto’s moeten echter wel gas blijven geven en in een lage versnelling rijden om ook niet tot stilstand te komen. En met elke passerende auto komt er een golf van water richting het huis en als het water hoger staat, stroomt het het huis binnen.

Met z’n allen beginnen we het water uit het huis te scheppen, met stoffer en blik, een bezem en een emmer gaan we bezig. En natuurlijk worden alle dingen die op de grond liggen op tafels en stoelen gelegd. Als het meeste water verdwenen is, komt er weer een auto langs en ja, we kunnen opnieuw beginnen. Het is echt dweilen met de kraan open.
Tussendoor eten we we toch maar, want regen brengt honger met zich mee, aldus een gezegde hier. Na al het waterscheppen snap ik dit gezegde wel…

 

 

 
De volgende dag is het water wel wat gezakt, maar de straat is nog steeds een rivier. Het is zondag en de gemeente komt bij elkaar om negen uur. Met het water bijna tot de knieen lopen we naar de gemeente, hopend dat we onderweg niet in een van de vele kuilen stappen. Het is een bijzondere ervaring en eerlijk gezegd… ik geniet meestal wel van deze nieuwe ervaringen:-).