Grieving well

Onlangs ging ik naar een seminar met bovenstaande titel. Op een zaterdagochtend zat ik daar met de leider en vier anderen die zich hadden opgegeven. De eerste vraag was: “wie gaat er nu naar een seminar over rouw op zaterdagochtend?” Tja, wij dus…

Iedereen kwam met een verschillend verhaal en we kwamen er achter dat er veel redenen zijn om te rouwen. Het overlijden van iemand, het achterlaten van familie en vrienden, verhuizen naar een nieuwe plaats, het (gedwongen) veranderen van werk, ziekte en problemen en zo zijn er nog meer te noemen. We moeten tijd nemen en ruimte geven om dingen te verwerken, tijd nemen voor genezing, want als we dit niet doen dan gaat het ondergronds en vindt er geen genezing plaats. Mogelijk een soort aardbeving na een aantal jaren…

En als je dan ver weg bent van je thuisland, is het nog belangrijker om bewust die stappen te zetten, omdat je hier geen dingen of mensen tegenkomt die je eraan herinneren. Het is zo gemakkelijk om door te gaan in deze ‘andere wereld’ en bijna te vergeten wat achter je ligt.

Tot het moment dat iemand naar het thuisland terugvliegt om de ouders te bezoeken of te helpen verhuizen. Tot het moment dat iemand jarig is, of op welk moment dan ook, en een telefoontje van de ouders krijgt. Tot het moment dat de ouders even langskomen voor een vakantie.

Die momenten zijn voorbij voor mij, ze zijn verleden tijd. Het huis waarin ik ben opgegroeid wordt verkocht, ook dat ‘thuis’ zal ik verliezen. Wat is dan eigenlijk ‘thuis’ voor mij? Zal ik ooit nog echt ‘thuis komen’ hier op aarde? Ik weet het niet… Ik heb op veel verschillende plekken gewoond, heb familie en vrienden in verschillende landen. Ja, ik voel me thuis bij vrienden en familie, bij mensen met wie ik echt kan praten. Maar echt thuis, misschien als we allemaal Thuis komen, dan zal ik me echt thuis voelen!